Wednesday, January 02, 2008

The long day closes

Πολύ αργότερα από τον Πυθαγόρα που έβλεπε τα Μαθηματικά παντού,να χαρίζουν την αρμονία στη Φύση,ο Μούζιλ,θέλοντας να αποτυπώσει τη νέα εποχή της έρευνας που είχε ανατείλει,με τα επιτεύγματα της μηχανικής και των άλλων θετικών επιστημών να αφήνουν τους ανθρώπους περιπλανώμενους στη γη σαν προφητείες του μέλλοντος,γράφει κάπου:
"Κερδίσαμε σε πραγματικότητα και χάσαμε σε όνειρο".
Η διαπίστωση αυτή,περισσότερο εκπεφρασμένη ως εμπαικτική αντίδραση στους ιεροεξεταστές του τεχνικού πολιτισμού,υποτιμά τη δύναμη της κινηματογραφικής τέχνης,περιφρονώντας την υποβολή που ασκείται στους σιωπηλούς θαμώνες της σκοτεινής αίθουσας,ιδιαίτερα σε αυτούς που ανακαλύπτουν εκεί μια βακτηρία για τη μισερή ζωή τους.
Παραδόξως όμως οι ταινίες που θαυμάζουν,συχνά απεικονίζουν σκηνές παρόμοιες με αυτές που βιώνουν καθημερινά,ίσως και πιο θλιβερές:
Ομιχλώδη τοπία στο φόντο,άθλιες παμπ και lemonade skies,μοναξιά που εντείνει το ασίγαστο ψιχάλισμα,κάτι ακύμαντο που σοβεί πίσω από κλειστά παράθυρα και λερές ταπετσαρίες με μυρωδιά τσαγιού,ελάσσονες ιστορίες που κυλάνε αργά σαν βαρελήσια μπύρα stout.
Εύλογα κάποιος μπορεί να διερωτηθεί:Τι είδους δραπέτευση είναι αυτή,όταν τα ντεκόρ παραμένουν το ίδιο καταθλιπτικά,το αφηγηματικό στυλ θυμίζει άχρωμες διηγήσεις φίλων για ασήμαντα περιστατικά τους και η συγκλονιστική ανατροπή του σεναρίου δεν έρχεται ποτέ;
Παρά τις ενστάσεις που πιθανώς διατυπώνονται,οι θεατές εξακολουθούν να ταξιδεύουν από ταινία σε ταινία,να τεντώνουν τα αυτιά τους για να ακούσουν ένα θα 'θελα να 'σουν εδώ,να γεύονται φιλιά από το Λίβερπουλ,να αναβάλλουν διαρκώς το τέλος μιας μεγάλης μέρας,να ψεύδονται,φαντασιοκοπώντας,όπως ο Μπίλυ.
Σύντομα,το όνειρο που ζουν σβήνει,μαζί με τη μηχανή προβολής.Ίσως φυτοζωεί για λίγο ακόμα,στα ελάχιστα εκείνα λεπτά,όπως αναφέρει ο Μπαρτ,που δεν επιτρέπουμε ακόμα στις εικόνες να ξεθωριάσουν.
Όταν απομακρύνονται από την έξοδο του σινεμά,έχοντας συνειδητοποιήσει πλήρως πια την επιστροφή στη ρηχή πραγματικότητα,σκωπτικά επαναλαμβάνουν,διατηρώντας με σινεφίλ ευλάβεια μέχρι και τον ρωτακισμό της ομιλίας,την αμίμητη ατάκα ενός ελληνόφωνου βαμπίρ:
"Απ'τα Καρπάθια,στα Εξάρχεια.
Quelle décadence!".

2 Comments:

At 1/10/08, 9:37 PM , Blogger George Le Nonce said...

Τί ὑπέροχο mélange adultère de tout, ἀγαπημένε μου! Νὰ γράφετε συχνότερα, παρακαλῶ

 
At 1/11/08, 10:11 AM , Blogger still ill said...

"Όπου να 'ναι στερεύει κι αυτή".Κάπως έτσι νομίζω είχες απαντήσει πρόσφατα στο σχόλιο ενός αναγνώστη σου.
Αυτό ακριβώς ισχύει και για τη διάθεση μου να ασχολούμαι με το ιστολόγιο.Βλέπεις,όσο και αν μνημονεύω,στις δύσκολες ώρες,την αιτιολογική δήλωση του Μπόρχες πως "γράφω για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου",φοβάμαι πως δεν καταφέρνω να διευκολύνω τίποτα.

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home